002 Zamówienie: "Pokonamy wszelkie trudności" | Leonetta - Ladybug

Autorka: Ladybug

Parring: Leonetta

Gatunek: Romans

Przedział wiekowy: +18

Fabuła: Happy End

Zamawiający: Wiktoria Verdas

- Fran, Fran! - Krzyknęła brunetka, która podbiegła do swojej przyjaciółki.

- Co jest? - Zapytała Cauviglia uśmiechając się.

- Miałaś racje! Podobam się Leonowi! Zaprosił mnie na randkę. - Oznajmiła śmiało.

- Gratulacje kochana! - Czarnowłosa przytuliła Castillo.

- Jak myślisz, to jakiś wkręt? 

- Nie, no co ty! Spotkajcie się i bawcie się dobrze... tylko nie wylądujcie w łóżku. - Zażartowała.

- Francesca! Pff... Mam nadzieje, że to nie jest żaden żart, bo jeśli tak to się zabije po prostu.

- Napewno nie, a teraz idź się szykować. Na którą się umówiliście? - Zapytała.

- No, na osiemnastą. - Odparła Violetta.

- Jest już pół do piątej, na co czekasz?! - Uniosła głos.

- O nie - zaczęła - zagapiłam się! Pomożesz mi? - Poprosiła.

- No dobrze.

~*~

- Jak myślisz, która ładniejsza? Ta, czy ta? - Castillo wskazywała na sukienki.

- Taka prosta? Odważniej, musisz być lekko wyzywająca!

- Co? No chyba śnisz zabraknie mi pewności siebie.

- Wierzę w ciebie, no spójrz na tą. - Powiedziała czarnowłosa.

- No w sumie nie jest aż tak wyzywająca, na dodatek miętowy, aww... no dobrze.

- Zakładaj ją, a ja sięgnę po prostownicę. - Oznajmiła.

- Tak, dobry pomysł.

Brunetka poszła się przebrać. W garderobie siedziała około piętnastu minut.

- Coś ty tyle tam robiła? 

- Przyglądałam się, w lusterko.

- Aha? Siadaj tu, no szybko. - Wskazała na krzesło, po czym Violetta usiadła.

- Jaką fryzurę chcesz mi zrobić?

- Zwyczajnie wyprostujemy, będzie elegancko i prosto w jednym. - Odparła.

Kilkadziesiąt minut później Violetta była już pomalowana, nałożyła dwie warstwy pudru, pomalowała oczy na jasno niebieski kolor, a usta na różowo. Wyglądała bardzo ładnie.

- Fran! Nie mam butów! - Przeraziła się.

- A ja o tym pomyślałam. - Powiedziała włoszka i wyjęła z pudełka również miętowe obuwie, które leżało na podłodze.

- Jakie śliczne! Te buty są genialne, nie wiem, jak mam ci dziękować.

- Przyjacielska przysługa. Zadzwoń po taksówkę i jedź... no właśnie, gdzie?

- Leon powiedział, żebym była przed teatrem... Mam się bać?

- No co ty, pewnie będziecie się świetnie bawić. Powodzenia, kocham cię.

- Ja ciebie też. Trzymaj kciuki! - Violetta przytuliła Francescę.

~*~

Brunetka stała pod budynkiem i czekała na Verdasa, który spóźniał się o dziesięć minut. Miała zamiar już się wrócić, ale zobaczyła Leona. W głębi duszy się ucieszyła, aczkolwiek udawała zdenerwowaną i zmarzniętą.

- Przepraszam, były korki. No i witam. - Przywitał się chłopak.

- Nie szkodzi, ale wiesz, nie było miło mi tu stać. - Chłopak zauważył, jak na ramionach dziewczyny pojawia się gęsia skórka.

- Zimno ci? - Zdjął marynarkę i założył na plecy Castillo. 

- Dziękuje. To co, wchodzimy?

- Tak, tak. Panie przodem. - Wskazał dłonią na wejście.

Kiedy doszli do kasy, Verdas odebrał bilety. Poszli w kierunku sali, w którym miał odbyć się zabawny i romantyczny spektakl. Zajęli miejsca. Siedzieli w pierwszym rzędzie, a ona zdjęła marynarkę z ramion i oddała ją Leonowi. Przedstawienie trwało godzinę, dwójka świetnie się bawiła, chłopak trafił w gust Castillo. Po zakończeniu wyszli.

- I jak ci się podobało?

- Było genialnie, haha. To, co? Koniec? - Zmarszczyła brwi.

- Nie do końca, mam zamiar zabrać cię do mojego domu, co o tym myślisz?

- Tak od razu? Nie wstydzisz się mnie? - Spytała.

- Jak możesz tak myśleć? No co ty!

- No dobrze, jeśli ci to nie będzie przeszkadzało, to jasne.

~*~

- Mamo! - Krzyknął brunet. - To Violetta - wskazał na dziewczynę - Violetto, to moja mama.

- Dobry wieczór, miło poznać. - Powiedziała pewnie.

- Mi również, Violu. Mogę ci tak mówić?

- Oczywiście.

- Wydajesz się być sympatyczna... to ja wam nie przeszkadzam. - Odparła i odeszła.

Dwójka poszła do pokoju chłopaka.

- Wiesz, Leon? Jesteś bardzo miły, ale nie zdążyliśmy się bliżej poznać, opowiesz coś o sobie?

- No cóż, ja lubię gra w kosza, a przede wszystkim śpiewać... nie wiem, co mogę ci opowiedzieć.

- Śpiewać? Ja też! W kosz już idzie mi słabiej... - przyznała niechętnie.

- To chodź, pokażę ci, jak to się robi. - Podeszli do "mini-kosza" - Trzymaj. - Wręczył jej piłkę i wytłumaczył, jak trafić. Dziewczynie udało się to za pierwszym razem. - Wow, jestem pod wrażeniem gratulacje. Skoro lubisz śpiewać, może zaśpiewamy coś razem?

- Skoro nalegasz... Wiesz, co? Znasz ten utwór nuestro camino?

- A, tak. Znam. Zaśpiewamy? 

- Oczywiście! 

Quiero mirarte

Quiero sonarte

Vivir contigo cada instante

Quiero abrazarte

Quiero besarte

Quiero tenerte junto a mi

Tu eres lo que necesito

Pues lo que siento es amor

- Masz śliczny głos - flirtował z nią.

- Ty także.

Nalał wina do kieliszków. Pili po trochu, aż w końcu jeden kieliszek, drugi... i skończyło się na siódmym. Zaczęli się do siebie zbliżać. Verdas pocałował ją namiętnie, a ona rękoma dotknęła jego włosów. Nie planowali tego. Chłopak rozsunął jej sukienkę, a ona zaczęła zdejmować mu garnitur. Rozpiął jej biustonosz, chwilę później wylądowali w łóżku. Było im dobrze. Nie mógł się oprzeć jej piersiom i zaczął je obmacywać, podniecało go to. Ona zaś drapnęła go po plecach całując nadal. Ta noc była dla nich niesamowita...

~*~

Obudziły ją promienie słoneczne. Niczego nie pamiętała, a jedynie to, że piła wino wraz z Leonem. Zastanawiała się, dlaczego jest naga. Zobaczyła, że chłopak jeszcze śpi. Poruszyła go i obudziła.

- Co my zrobiliśmy? - Spytała z nadzieją, że Verdas pamięta.

- O cholera... - Powiedział zaniepokojony. - Zabezpieczałaś się?

- Chyba nie, kiedy ja nic nie pamiętam! Wiesz co? Ja cię kocham, a tobie zależało tylko na tym, żeby mnie przelecieć, tak?

- Nie, ja cię kocham. Chciałbym z tobą być. Mimo wszystko pokonamy wszelkie trudności.

- Tak?

- Tak.

- Leon, ja... kocham cię.

- Ja ciebie też kocham. Będziesz moją dziewczyną?

- No... będę. Ale boje się, że jeśli coś się stanie to mnie rzucisz.

- Nie. Obiecuję. Moja miłość jest za silna.

Przytuliła się do Verdasa i wstała zakrywając się kocem. Szybko włożyła sukienkę, po czy Leon odprowadził ją do drzwi tak, aby jego matka nie zauważyła, że dziewczyna została na noc.

~kilka dni później~

- Violu, co się dzieje? - Zapytała Francesca.

- Ech... mam jakieś mdłości, wczoraj wymiotowałam.

- No co ty mówisz? Masz z tym iść do lekarza.

- Ale ja nie chcę. - odparła.

- Nie obchodzi mnie to.

- Ty nie rozumiesz! Ja z tobą nie byłam szczera... wtedy, na randce z Leonem zrobiliśmy to, ponieważ się upiliśmy.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że...

- Tak. Chyba jestem w ciąży. - Oznajmiła.

- Czekaj - Włoszka zaczęła szperać w torebce. - Masz.

- Co to? Skąd masz test ciążowy w torebce?!

- Miałam kiedyś dać cioci, nie wnikaj, ale zapomniałam, no i... zostało.

- Boję się.

- Idź zrób ten test.

Castillo poszła do toalety. Chwilę później z niej wyszła, była cała blada.

- I co?

- Sama spójrz. - Dała jej obiekt do rąk.

- Ja pierdole, dwie kreski! - Na wsparcie Cauviglia przytuliła Violettę, która zaczęła płakać.

- Co ja powiem tacie? Przecież on mnie zabije...

- Wszystko będzie dobrze.

~*~

- Tato, ja... jestem... w ciąży.

- Słucham? 

- No, to co słyszałeś. Ja nie chciałam, ja za dużo wypiłam!

- Nie wierzę. - Mężczyzna złapał się za głowę. - Kto jest ojcem?

- Leon. Ale on powiedział, że co by się nie stało będzie ze mną zawsze.

- Obiecanki cacanki! Ile ty masz lat?! A mówiłem, jesteś za młoda, żeby się puszczać!

- Przestań! Ja urodzę to dziecko. Dam radę. Wychowam je. Tylko potrzebuję twojego wsparcia... - powiedziała.

- Dobrze. Wszystko będzie dobrze. - Ojciec przytulił córkę.

~9 miesięcy później~

- Aua!

- Co się dzieje? - Zapytał brunet.

- Leon, to już.

Chłopak nic nie powiedział, tylko wezwał karetkę.

- Nie mogę nic mówić... - ściskało ją w gardle.

- Nic nie mów, tylko przyj. - Violetta dostosowała się do rad Leona.

Kilkanaście minut później karetka zjawiła się na miejscu i zabrała tą dwójkę, na szczęście lekarze zezwolili Verdasowi towarzyszyć brunetce przy porodzie. 

- Zabierzcie ją na salę operacyjną! - Rozkazał Leon.

- A co robimy? Proszę nie przeszkadzać w pracy!

Poród trwał aż kilka godzin. Brunet cały czas trzymał Castillo za rękę, w końcu usłyszał dobrą wiadomość.

- Proszę pana gratuluję, ma pan ślicznego synka. 

Ten moment był dla niego cudowny. Prawie się rozpłakał. Czuł się cudownie, to był najszczęśliwszy dzień jego życia.

- Mówiłem, że pokonamy wszelkie trudności? - Spytał Violetty.

- Tak. - Trzymała małego na rękach. - Spójrz... on jest do ciebie podobny.

- Synek tatusia! Jak mu damy na imię? 

- Bardzo podoba mi się Federico. A ty co o tym myślisz?

- Piękne imię.

~Miesiąc później~

- Wiesz, co? Jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. Mam ciebie, Federico, Francescę oraz swojego ojca. To cudowne uczucie.

- Wiem. Zobacz, jak świetnie wyglądamy we trójkę...

- Kocham cię.

- Ja ciebie również.

Pocałowali się... może wkrótce pojawi się nowy członek rodziny?

~~~~~~~~~~~

Wiem, że wszystko zepsułam, ale utalentowana to ja nie jestem. Mimo wszystko mam nadzieje, że zamawiającej podobał się one shot :) ♥ 

Kocham i zapraszam do zamawiania - Ladybug.